Zoals elk jaar schrijft onze trouwe postbezetter Jan Riedeman een mooi verslag over hoe hij de kersthike beleefd heeft. Ook dit jaar heeft hij er een prachtig verhaal van gemaakt.
De Kersthike 2009 van Scouting ’t Volbert
En voor ik het wist stond er in mijn mailbox een berichtje van Raymond Schrave. Hij was zo vrij geweest om ons als post(h)ouders aan te melden voor de jaarlijkse Kersthike van Scouting ’t Volbert. Als bekend was ik wel blij met Raymond zijn initiatief want al sinds 2003 vormen wij een onverzettelijk koppel om de (erwten)soep te serveren rond het middaguur. Zo konden wij tevens onze eigen meelopende jongens bedienen en waarnemen hoe die twee de tocht beleefden. De Kersthikes ervaar ik keer op keer weer als een spectaculaire afsluiting van het scoutingkalenderjaar. Na onze aanmelding bleef het een tijdje stil maar ik maakte mij niet ongerust want mijn ervaring was dat alles altijd keurig geregeld werd. Wel volgde na enige tijd aanwijzingen hoe je jezelf via een zogenaamde Akela site moest aanmelden en ook hoe je de kosten moest betalen. Dat was een ingewikkelde procedure want je had ook weer je persoonlijke scouting-inschrijfnummer nodig. En dat moest je weer ergens downloaden. Maar dat kwam allemaal op zijn pootjes terecht.
Op 10 december volgen dan de uitgebreide aanwijzingen van Ron Kits. Wij krijgen niet alleen inzicht in onze postplek nummer twee bij de Almelose Brug over de Twickelervaart, maar ook over meer details zoals de routes de overige postplaatsen, posthouders en het bijna complete programma voor vrijdag 11 en zaterdag 12 december. Met Raymond maakte ik afspraken over o.a. brengen en halen en vrijdagavond 11 december werd het tijd om onze R&S jongens naar Delden te brengen. Zij werden om 20.00u bij het station verwacht. Het is een mooie, rustige en donkere (want maanloze) avond. Vanaf de A35 zie ik ter hoogte van Hengelo dat rood oplichtende digitale cijfers van een thermometer 5 graden aanwijzen. Wij vinden het station probleemloos. Zonder TomTom. Bij het station treffen wij weer veel bekende koppen van leiding, ouders en scouts. En ondanks dat de mogelijkheid dus bestond, zie ik niemand met de trein arriveren. Ik vind het best wel druk, maar heb ik meen het ooit toch wel drukker te hebben gezien. Er worden voor de aanwezigen geen welkomstwoorden gesproken of verdere instructies gegeven. De stafkaarten komen tevoorschijn en in groepjes storten de scouts zich op de route. En die kunnen nog wel eens ingewikkeld zijn. Uiteindelijk verdwijnen alle scouts dan in het donker.
Raymond en ik verdwijnen ook. Morgen wordt onze inzet verwacht. ’s Nachts droom ik dat ik ook met de Kersthike meeliep. Met knellende schoenen strompelde ik door de Twentse dreven. Mijn veel te zware rugzak bracht mij voortdurend uit balans en bezorgde mij verkrampte en pijnlijke beenspieren. Het was koud en natte sneeuw teisterde mijn gezicht. Eindelijk even pauze, maar ik kreeg lauwe erwtensoep geserveerd. Ik wilde naar huis, lekker onder de douche. Ik werd wakker van de telefoon. Het was 07.30u en ik kreeg mijn zoon Bas aan het apparaat. Hij was gestrand in het clubgebouw in Hengelo onder de Oelerbrug over het Twentekanaal. Zijn boodschap was dat hij andere schoenen wenste want zijn exemplaren knelden en bezorgden hem blaren. Ik schrok, had ik een voorspellende droom gehad? Onmiddellijk ging ik op weg en bezorgde Bas andere schoenen. Eenmaal weer terug in Enschede werd het tijd om mij bij Raymond te melden. En daar kreeg ik weer eens een heerlijke kop romige koffie geserveerd uit een waanzinnige, welhaast professionele espressomachine.
Ruim op tijd vertrekken wij dan richting onze middagpost. Raymond chauffeert en ik heb de 1:25.000 stafkaart van de omgeving rond Delden op mijn schoot. Geen TomTom dus want die heb ik niet nodig. Ik kan zo vanaf de kaart aflezen hoe wij precies moeten rijden. Gewoon via de A35 en bij de afrit Delden de snelweg verlaten. Bij de eerste verkeerslichten dan eventjes rechtsaf en in een streep naar de Almelose Brug. En als er wegopbrekingen of inritverboden zijn dan zoek ik gewoon een alternatieve route. Ik ben er van overtuigd dat dat dus niet gaat gebeuren. Maar dan slaat de paniek bij mij toe want ik mag dus absoluut niet rechtsaf bij die eerste afslag naar het dorp Delden. Sterker nog, er lijken wel hekken te staan die slechts voetgangers en fietsers doorlaten. Ik doe luchtigjes tegen Raymond maar in werkelijkheid breekt het zweet mij uit want nu moet ik toch bliksemsnel een alternatieve route bepalen. Die is eenvoudiger dan gedacht want wij hoeven slechts het kasteelpictogrammetje Twickel op de bewegwijzeringborden te volgen. Onze post blijk idyllisch in het bos langs de Twickelervaart te liggen. Een picknicktafel is reeds aanwezig. Wij bepalen onze strategie hoe de post zo comfortabel mogelijk in te richten maar zien uiteindelijk af van ingewikkelde windschermconstructies. Het weer werkt namelijk mee. En als het omslaat kunnen wij altijd nog wel zien. Wij zijn vroeg en wachten nog even met het opwarmen van de 19,8 liter erwtensoep. Om 11.45u gaat dan toch de vlam onder de pan en precies (en dan bedoel ik ook precies) om 12.00u krijgen wij controle van het “driemangroepje” Jeroen, Evelien en Thijs. En ja, die constateren dat de erwtensoep op dat moment nog wat lauw is. Wij zitten er niet mee. Ook niet als seconden later de R&S en de verkenners al arriveren. Die moeten dan maar even wachten tot het spul op temperatuur is. Tenslotte hadden zij eigenlijk wat later moeten arriveren want de looproute was hen in de vorm van een zogenaamde dubbelgespiegelde kaart aangeboden. En een normaal mens verdwaalt dan dus (minstens een beetje). Natuurlijk zijn er dan weer scouts die hun mok vergeten hebben. Maar met behulp van een onvolprezen Opinel zakmes kan een plastic drinkwaterflesje “gechopt” worden waardoor het als (soep)drinkbeker kan worden gebruikt. Heel slim! Dan arriveren ook de welpen en de kabouters. De padvindsters bevinden zich “kortstondig even niet meer op de route” (lees verdwaald) maar duiken dan toch ook op. En kort daarna arriveren ook de SOS. En dan wordt het echt FEEST op onze post! Tot mijn verbijstering toveren zij niet alleen een werkende(!) laptop tevoorschijn om hun logboek bij te houden, maar ook een compleet gasbrandersetje met braadpannetje waarop zij doodgemoedereerd culinaire hoogstandjes als gebakken eitjes (gelardeerd met brokjes cheddarkaas) en baklever bereiden. Het water loopt mij er bij in de mond. Dat is nog eens wat anders dan onze blikerwtensoep. Ik zie het met jaloerse blikken aan en gretig aanvaard ik het aanbod om eerst een boterham met gebakken ei en later één met warme baklever te verorberen. Ik neem mij voor om volgend jaar met dit groepje mee te gaan lopen. Het lijkt mij fantastisch.
De welpen gaan nog even een spelletje boompjeverwisselen doen. Het wordt 13.20u als Martijn Hendrikx en Douwe Hofstra als allerlaatsten vertrekken. Stilte keert terug op deze prachtige bosplek. De zon breekt zelfs door. Alleen het zachte achtergrondgeraas van het verkeer op de A1/A35 is te horen. Raymond en ik schrapen de laatste restjes soep uit de pannen. Het is schoon op. Wij kunnen onze post ontmantelen en gaan vervolgens een kijkje nemen bij post 3. Die wordt bemand door de onverwoestbaar optimistische Jeroen, samen met Elselie. Als wij arriveren, zitten de R&S net in een gezellig kringetje rond de kadetjes en de dampende pan met knakworsten. Met behulp van een ingenieus opgestelde “iPod audio centrum” kunnen wij van prachtige Kerstliederen genieten. De lage winterzon schijnt en op de achtergrond priemen de torens van kasteel Twickel scherp afgetekend de heldere lucht in. Jeroen trakteert ons op prachtige anekdotes, zoals de bij alle scoutevenementen opduikende boswachters die met opgeheven vingertje waarschuwen dat ‘t Volbert dit NOOIT meer mag doen. Ik vind het prachtig.
Een versgetrouwd stelletje gebruikt Twickel zelfs als achtergronddecor voor hun huwelijksfoto’s. Raymond en ik houden het voor gezien en vertrekken naar de eindebestemming “het Plaank’n hoes III”. Wij vinden het na een beetje zoeken en leveren de postspullen, waaronder gasfles en gasbrander weer in. Het is ongeveer 16.00u en kok Bill Boerrigter is al druk met de voorbereidingen van de om 18.00u geplande boerenkoolmaaltijd. Ik zie (en ruik) knapperige spekjes, stomende rookworsten en grote potten met dampende boerenkool. Ik heb mijn leesvoer thuis laten liggen en dan duurt die twee uur wachten toch wel lang. Voor de kabouters organiseert leiding Johannes een internetfilm en keert de rust in de grote (eet)ruimte even terug. Wel klinkt er nog sfeervolle Kerstmuziek uit een transistorradio en buiten brandt een warme vuurkorf. Alle speltakken druppelen binnen. Zelfs Sjoerd, Simon en Lennaart waarvan het gerucht ging dat zij op Plaank’n hoes II (i.p.v. III en dus 5 kilometer omlopen) waren opgestoomd. Wel als allerlaatsten deze keer die grote kerels van de SOS. Die waren niet alleen wat blijven hangen in het centrum rond de Kerstmarktkraampjes, maar ook in een kroegje in de stadskern van Delden.
Eindelijk staat om 18.10u de serveerploeg opgesteld. Alle banken langs de eettafels zijn bezet en het is een pokkeherrie. Maar dan gaan enkele scoutvuisten omhoog en dat betekent STILTE. Het duurt even, maar dan kan Johannes met zijn toespraakje beginnen. Dat brengt mij aan het glimmen want als eerste vraagt hij om een bedankje voor de posthouders! En daar behoor ik ook toe. Een geweldig luide “Allewiejo-Allewajo-Yell” bezorgt mij kippenvel. En vervolgens worden de jarige Lizza, Thijs en Teun hoog op een stoel staand op een “in de gloria” getrakteerd. Alledrie ondergaan het ritueel met wisselend enthousiasme. Rij voor rij worden wij nu uitgenodigd om onze borden vol te laten scheppen. Bij meerdere stel ik vast dat zij het grootste bord uit hun keukenkast hebben meegenomen. Daarbij spant Evelien de kroon want zij heeft “zogenaamd” haar bord vergeten en krijgt daarom een (enorm) portie boerenkool geserveerd op een omgekeerd pannendeksel van werkelijk groteske afmetingen. Het maakt mij jaloers. Desondanks ben ik tevreden met het mij toebedachte portie (maar volgend jaar leg ik alle schroom van mij af en vraag toch om wat extra spekjes).
Het is 19.10u als Eddie middels de “stiltevuist” het woord vraagt. Hij is inmiddels naar Brabant verhuisd maar kan nog niet goed afscheid van ’t Volbert nemen. Hij initieert een geweldige, (maar veel te ingewikkelde) “Sjors en Sjimmie” Yell. Maar goed, het kwam er op neer dat wij hadden genoten van de boerenkool en dat wij kok Bill (had die deze keer niet zijn hand een beetje verbrand bij de maaltijdbereiding?) geweldig dankbaar waren voor die fantastische boer’nkoolmaaltijd. Ik ben inmiddels klaar met deze (wederom) fantastische dag. Ik verlang naar een douche, een biertje en…………… mijn bed. En dat gaat allemaal lukken.
Dit jaar werd er voor het eerst geen mouwembleem verstrekt en dat betekent dat ik geen zevende Kersthikeborduursel op mijn zondagse overhemd kan (laten) naaien. Dat vind ik jammer. Maar, gelukkig is er van die eerder genoemde voorspellende droom van mij helemaal niets uitgekomen. Nou ja, misschien die knellende schoenen, maar die droeg ik dus niet zelf. En andere ingrediënten uit mijn droom komen pas een paar dagen later uit want dan slaat de winter genadeloos toe met temperaturen dik beneden nul en striemende (natte) sneeuwjachten. Dat is ons dit weekend bespaard gebleven en kijk ik terug op wederom een perfect georganiseerde en prachtig verlopen Kersthike 2009.
