Verslag Kersthike 2010

door Jan Riedeman, vader van Bas Riedeman

Zie ook: verslag Kersthike 2009 , verslag Kersthike 2008

Mijn oudste zoon was indertijd zoekende naar passend verenigingsleven en in 2002 heb ik hem de suggestie gedaan eens over Scouting na te denken. Hij was toen 8 jaar oud en mijn argumenten (kamp)vuur en (zak)messen leken indruk op hem te maken. Er volgden wat proefopkomsten en het leidde er toe dat hij halverwege december 2002 de “wereldberoemde” Kersthike van ’t Volbert mee ging lopen. ’s Avonds hebben wij hem opgehaald uit het kort achter Kloster Bardel gelegen Duitse clublokaal aan Am Schlatt. Hij was een hele dag druk geweest en het maakte grote indruk op mij hoe geweldig dit evenement toen georganiseerd werd.

Daarbovenop kwam het waanzinnig enthousiasme van Martijn Hendrikx die mij heeft doen besluiten om het jaar daarop ook mijn steentje bij te dragen aan dit geweldige evenement. En zo gebeurde het. Van en met 2003 tot en met 2009 gaf ik mij op als posthouder en heb ik samen met o.a. scoutvader Raymond Schrave de middagposten met de (erwten)soep bemand. Het was dankbaar werk en ik zag een bonte stoet aan onverwoestbaar gemotiveerde scouts aan mij voorbijtrekken. Steevast werd de dag afgesloten met een ongelooflijk smakelijke boerenkoolmaaltijd met spekjes, een fors stuk rookworst en een vanille-, chocoladevla toetje na. De weersomstandigheden wisselden nog wel eens. De scouts werden niet alleen getroffen door koude temperaturen, hevige stortbuien, snijdende sneeuwstormen maar ook door prachtig stabiel en zonnig winterweer.

Bij mij groeide de latente wens om ook ooit aan deze prachtige wandeling deel te mogen nemen. Ik wilde het ook wel eens ervaren hoe het was om zo’n heerlijk warme kop erwtensoep te nuttigen na een inspannende dwaaltocht door de prachtige Twentse dreven. Maar ja, dat werd dan wel een probleem voor mij want de wandelroutes werden steevast op een zodanige manier gepresenteerd, dat alleen danig ervaren scouts de ingewikkelde (kompas)routebeschrijving konden duiden. Met andere woorden, ik zou hopeloos verdwalen.

Maar toch heb ik de stoute (wandel)schoenen aangetrokken en toen december 2010 naderde heb ik brutaalweg geïnformeerd of ik deze keer ook mee mocht lopen. Wellicht kon ik onopvallend meeliften met een groepje geroutineerde SOS’ers. Gespannen wachtte ik af en kreeg van Johannes de Boer de bevrijdende boodschap dat ik mee mocht lopen! Dit jaar verzorgde hij samen met Jeroen Koch de organisatie en hij had mij ingedeeld bij de SOS. Die startten op vrijdagavond 18 december om 19:30u vanaf de Tramweg 4 in Rossum. Ik was (door mijn onervarenheid) bijna een dag kwijt om mijn allergrootste (maar desondanks te kleine) rugzak in te pakken. Ik moest dus veel thuis laten maar het allernoodzakelijkste kreeg ik er uiteindelijk in en aan, waaronder mijn slaapzak, een op het allerlaatste moment (voor het luttele bedrag van € 6,99 bij Bristol) aangeschaft slaapmatje, reservesokken, pyjama, toiletartikelen en niet te vergeten: bord mok en bestek! Aan mijn “koppel” bevestigde ik een mobieltje, compactcamera’tje en mijn Leatherman multitool. Ik trok twee paar sokken aan in mijn winterschoenen en zorgde voor een poncho die mij tegen sneeuwbuien zou beschermen. Ik was er klaar voor.

Ik word samen met mijn oudste zoon weggebracht naar de Tramweg nummer 4. Daar staat een grote Kerstboom met o.a. blauw gekleurde kerstverlichting. Jeroen Koch vangt ons met een al van ver waar te nemen rood zwaailicht op en ik mag mij vervoegen bij het SOS groepje Eddie en Eric. Eric gaat een verpletterende indruk op mij maken want hij gaat de volledige wandeling op zijn gewone rubber laarzen lopen. Ook Eddie is een zeer ervaren Scout die moeiteloos met behulp van de verstrekte coördinaten en een kaarthoekmeter (wat is dat in hemelsnaam?) de eerste avondroute op de kaart weet in te plannen. Het stelt mij gerust en wij vertrekken tegen 20:30u de besneeuwde nacht in. Er staat een waterige maan bijna recht boven ons. Ik voel mij nuttig (en dus gelukkig) met de mij toebedeelde taak om het A4’tje met de route te mogen dragen. Moeiteloos arriveren wij bij de Havezathe Het Everloo waar binnen een bruiloftsfeest wordt gehouden. Het oogt allemaal heel sfeervol met gloeiende vuurkorfen.

Eddie tovert een 50cl blik Gräfenwalder pils tevoorschijn en die drinken wij met z’n drieën leeg. Het smaakt. Wij gaan verder door een welhaast sprookjesachtig fraai besneeuwde omgeving. Vanachter boerderijvensters gloeit warm lamplicht. Een sfeer die door mijn camera niet in een foto is te vangen. Na een klein stukje langs het kanaal Almelo-Nordhorn doemt om 21:50u de avondpost van de familie Harold Versteeg op. En daar laaf ik mij aan de smakelijkste warme chocolademelk die ik ooit van mijn leven mocht nuttigen. Na een korte pauze gaan wij weer op pad. Maar wat is dat nu? Voel ik daar al wat ongemak onder mijn voeten. Nee toch?! Zijn het toch die dubbele sokken die mij blaren gaan bezorgen? Ik verman mij. De vervolgroute gaat over in een fotoroute. Erg leuk, maarrrrr de foto van de boom met het fraaie ronde gat er in kunnen wij niet vinden en moeten wij voor de laatste 200 meter (toch) de noodenveloppe opentrekken (anders waren wij nu nog aan het hiken geweest).

Precies om 24:00u betreden wij het eindlokaal in Denekamp en keuvelen nog wat ontspannen met de overig gearriveerden. Ik maak een Longneck Jever bier soldaat terwijl snoepzakken voortdurend de ronde maken. Om 01:15u vind ik het genoeg en ga te bed. Het slaapmatje heb ik niet nodig want ik heb drie dikke stoelkussens georganiseerd. Tegen 02:00u is het stil maar slapen doe ik nauwelijks want de CV radiatoren maken onophoudelijk luide knallen bij het krimpen en uitzetten. Toch lig ik wel comfortabel en warm en droom ik zelfs dat (blije) Eddie bij een scoutquizje alle vragen goed beantwoord. Het stelt mij gerust over de zaterdag te lopen route. Precies om 08:30u wekt Jeroen Koch ons met niet kapot te krijgen enthousiasme en met een leuk muziekje. Kort daarna snij ik met mijn (vlijmscherpe) Leatherman-mes dikke plakken kaas voor op mijn ontbijtboterhammen. Voor mijn oudste zoon en mijzelf organiseer ik wat pleisters voor op de gevoeligste plekken. Het clublokaal laten wij schoner achter dan het was en krijgen de volgende etappe uitgereikt. Die is eenvoudig want wij gaan met de bus lijn 62 naar het station in Oldenzaal. Bij Sanders Supermarkt worden nog snel even wat noodvoorraden ingeslagen en de zon schijnt!

In Oldenzaal voegt Gerard Spit zich bij ons. Hij is grotesk bepakt met een paar langlaufski’s, die hoog boven hem uit torenen. Nu volgt een kruispuntenroute en die is uiteindelijk eenvoudiger dan gedacht. Toch zien de explorers kans om te verdwalen. En het leuke is dan dat ik hen weer op het goede spoor weet te brengen door af te spreken bij het zogenaamde “zwevende bankje”. Ik moest dus weer terug terwijl ik al aardig wat pijn aan mijn voeten heb. Maar om 12:35u kan ik dan even bijkomen met een heerlijke mok warme koffie bij post 1 die door Jos van Lier en Steven Beune wordt bemand. Een oude wasmachineketel waar de vlammen uit slaan fungeert als warmtebron. Wij krijgen nu een kompasroute uitgereikt en steken de provinciale weg Oldenzaal – De Lutte over. Vanaf dan lopen wij in een oogverblindend fraaie Kerstkaarten omgeving. Eric en Eddie loodsen ons richting post 2 die niet lang op zich laat wachten. En daar tref ik om 14:00u mijn kompaan Raymond Schrave uit vroegere Kersthikes met………. die overheerlijke erwtensoep.

Met Raymond heb ik in 2003 op precies dezelfde plek post gestaan. En deze keer heeft hij samen met Peter Schuil met behulp van tentstokken en dekzeilen een soort van fort gebouwd. Er zijn inmiddels meer SOS wandelaars bijgekomen en op post 2 wordt het weer feest want een gasbrandertje en een pannetje toveren buitengewoon smakelijke gebakken eieren en baklever op onze boterhammen. Hier wil ik nog wel even blijven maar wij moeten verder met behulp van een cryptisch ogend oleaat. Voor (cartograaf) Eddie is het peulenschil en om 15:30u kunnen wij aan een broodje knakworst. En dan volgt de laatste etappe. Ik loop nu zo’n beetje op mijn tandvlees. Eric besluit nu solo en dus in alle rust in een rechte lijn op het eindlokaal af te stevenen. Eddie en Gerard gaan de coördinatenroute onverkort volgen. Ik wil een grote jongen zijn en besluit met hen mee te gaan. Wij steken de drukke N342 Oldenzaal – Denekamp over en verdwijnen in de bossen ten zuiden van Rossum. Het wordt afzien voor mij want juist nu zijn de (bos)paden het minst begaanbaar. De zon verdwijnt, het wordt donkerder en dus ook kouder maar wij vinden het zogenaamde tramhuisje probleemloos. Daar staan de laatste coördinaten verstopt. Het was even zoeken, maar met behulp van zaklamplicht(!) vinden wij de laatste aanwijzingen die in de houten binnenkant staan gekerfd.

Het laatste traject wordt ook het moeilijkste en niet alleen door mijn zere voeten, gevoelige heupen en inmiddels ook pijnlijke onderrug. Maar ook door de terreinomstandigheden want wij moeten over slootjes springen(!), over hekwerken klimmen, schrikdraden trotseren en zakken wij in de bandensporen van zandweggetjes ook nog eens tot over de enkels weg in blubberig ijswater als wij op maagdelijk wit sneeuw stappen waaronder een dunne ijslaag zich krakend begeeft onder ons gewicht. Wel zien wij in de verte een tegen het sneeuwwitte weiland scherp afgetekend ree dat zich net even buiten de bosrand heeft begeven. En dat is dan weer wel heel mooi. Ik spreek mijzelf moed in, het kan nu niet ver meer zijn. En dan het laatste rechte stuk over een zogenaamde klootschietbaan.

En opeens verschijnen daar de (blauw) gekleurde lampjes van de grote kerstboom die bij het eindlokaal staat opgesteld. Eindelijk, wij zijn THUIS het is precies 17:00u en ik kan even ongegeneerd in het warme zaaltje op een stoel gaan ZITTEN. Traditiegetrouw gaan de wandelschoenen uit want anders wordt het een zooitje in het clublokaal maar het maakt mij bewust van mijn pijnlijke voeten. Het is nu meer strompelen geworden voor mij en het blijft niet onopgemerkt. Het deert mij niet want ik heb zojuist de Kersthike 2010 van scouting ’t Volbert tot een succesvol einde weten te brengen. En dat onder zulk fraaie weersomstandigheden die volgens mij nauwelijks te overtreffen zullen zijn.

Om 18:00u gaan wij, zoals het draaiboek aangaf, aan tafel. Het is een geweldige herrie want er wordt door een man of 80 gezamenlijk ritmisch op de tafels gebonkt met de onderkant van mes en vork. Maar dan de stiltevuist, die geeft Johannes de Boer de gelegenheid om de scouts even kort toe te spreken. En na een luid “HOEWASSIE, HET WAS KNAL” mogen de Bevers als eersten hun rantsoen boerenkool met spekjes en worst op hun bord laten scheppen. Wij mogen als laatsten aanschuiven, maar gelukkig is er nog genoeg. Limonade wordt rondgedeeld en vanuit een grote pan in onze mokken geschept. Er wordt heerlijk gesmikkeld. Nog een keer de stiltevuist om de kok(s) van vanavond een luid “dankjewel” toe te roepen en om twee jarigen luid toe te zingen. Even overweeg ik om ook nog even het woord te vragen. Vanzelfsprekend om mijn bewondering uit te spreken voor de gehele organisatie die het dit jaar toch maar weer geflikt hebben om een fantastisch evenement te organiseren. Ik wil niemand te kort doen maar het zijn volgens mij toch wel Johannes de Boer en Jeroen Koch die de spinnen in het web waren. Maar ik moet een drempel over en het blijft bij overwegen. En dan mogen wij afruimen. Deze keer geen toetje dus, maar dat heeft als voordeel dat ik vanavond gewoon wat eerder thuis ben. Daar strompel ik naar binnen, pak de meest noodzakelijke dingen uit mijn rugzak, kruip onder de douche en pak een heerlijk biertje. Dat heb ik wel verdiend.

Ik laat de wandeling nog even langs mijn geestesoog voorbijglijden en durf te beweren dat de weersomstandigheden van deze wandeling de fraaiste sinds 2002 waren. Wat heb ik een geluk gehad! Nog voor ik goed en wel onder de dekens lig val ik in slaap. Ik heb die prachtige Kerstwandeling van scouting ’t Volbert mee mogen beleven waar nog jarenlang over gepraat zal worden.

Zie ook: verslag Kersthike 2009 , verslag Kersthike 2008