door Jan Riedeman, vader van Bas Riedeman
Zie ook: verslag Kersthike 2010, verslag Kersthike 2009 , verslag Kersthike 2008
Fotoalbum Kersthike 2011
De Voorbereiding
Vorig jaar leek het er op dat de wereldberoemde Kersthike van scouting ’t Volbert niet door zou gaan! Maar uiteindelijk heb ik die Kersthike als gast mee mogen lopen. De sneeuw en verdere weersomstandigheden maakten het tot een buitengewoon fraaie editie. Kon dat overtroffen worden?? Wel leverde het mij na afloop een paar zeer pijnlijk beblaarde voeten op. Maar dat deerde mij niet want in de herinneringen die ik (voor eeuwig) met mij mee draag komt pijn niet voor.
Ging het eind 2011 weer gebeuren dat die Kersthike op losse schroeven stond? Ik kon het mij niet voorstellen. En gelukkig, ik ontving op 24 november een mail met de vooraankondiging dat ook dit jaar die Kersthike weer werd georganiseerd. Samen met collega scoutvader Raymond Schrave wilde ik wel weer de erwtensoeppost bemannen. Daar waren wij in de afgelopen jaren (heel) goed in gebleken. Maar het liep anders want van de organisatie kreeg ik onomwonden te horen dat ik ook dit jaar weer mee kon lopen. En die kans liet ik mij niet ontgaan. Geen erwtensoeppost met Raymond dus.
Ik meldde mij aan en uitgebreide instructies volgden. Dat oogde weer hecht doortimmerd. Deze keer gingen wij (heel verrassend) starten vanaf het clublokaal van ’t Volbert op Stokhorst en ik kreeg zelfs enig inzicht in de te lopen route. De organisatie beloofde een mooie tocht (want die hadden zij per fiets(!) verkend). En dus ging ik weer gewoon uit van een zeer geslaagd evenement.
Maar in de aanloop naar de startdatum op vrijdag 16 december begon ik mij toch lichtelijk ongerust te maken want de weersvoorspellingen waren bar en boos voor ons Kersthikeweekend. Stormachtige wind, onophoudelijke regen, natte sneeuwbuien en lage (vries)temperaturen werden voorspeld en op de startvrijdag begon er ’s morgens natte sneeuw te vallen die ook nog eens bleef liggen. Daar werd zelfs melding van gemaakt op de voorpagina van de zaterdageditie van de Telegraaf. Het sterkte mij in de overtuiging dat de tocht van 2010 “nevernooit” overtroffen zou kunnen worden (en betreurde ik inmiddels mijn deelnametoezegging).
Ik bereidde mij voor en vulde mijn rugzak. De organisatie had een fraaie paklijst samengesteld en tevens maakte ik gebruik van mijn ervaringen uit 2010. En dus eerst maar een lange onderbroek om de bloederige binnenzijde van mijn dijen te voorkomen die mij vorig jaar ten deel vielen omdat ik zo nodig een modieuze slip onder mijn schurende spijkerbroek moest dragen. En verder een zogenaamde camouflagebroek van katoen met veel grote beenzakken om van alles in op te bergen. En aan mijn koppel weer van alles om de tocht te overleven zoals een LED zaklampje, een mobiele telefoon, een compactcameraatje en………… mijn van vlijmscherpe messen voorziene Leatherman multitool.
De Donkere Vrijdagavond
Op 16 december word ik met mijn scoutzoon Bas weggebracht naar de vertreklocatie. Maar daar schiet ik in de stress want het is er pikkedonker en buiten wat scoutgrut zie ik niemand. Wij zijn gewoon hartstikke te vroeg en tegen 19:30u loop ik de onverwoestbaar positieve Jeroen Koch tegen het lijf. Hij stelt mij gerust want “alles komt goed” en dan komt alles gewoon goed.
Ik betreed het scoutlokaal en dat raakt drukbezet. De Kersthike van ’t Volbert is populair want er zijn niet alleen deelnemers van ver in Nederland zoals Utrecht, maar er is zelfs een deelnemer uit Zuid Afrika! Jeroen Koch geeft mij (tot mijn schrik) de leiding van de avondgroep en vervolgens treedt Eddie Poppe binnen die mij vorig jaar feilloos door de moeilijkste routeaanwijzingen leidde. Eddie begroet mij hartelijk en vraagt, “dag Jan, loop ik vanavond met jou mee!” En dus schiet ik weer in de stress want eigenlijk wil ik alleen maar stilletjes meesluipen met de “wegwijsgoeroes” en wil ik geen verantwoording dragen voor de door superscout Gerard Spit (vertrouwelijk) verstrekte aanwijzingen dat wij op sommige delen van de route onze schoenen gaan kwijtraken in de zuigende modder.
Ik aanschouw stilletjes de voorbereidingen van de zogenaamde SOS groep waar ik deel van ga uit maken en zie dat er meerdere(!) halve liter blikken Grolsch Kanon in rugzakken verdwijnen. Dat zijn (zeer) stevige biertjes die het beoordelingsvermogen al na enkele slokken drastisch gaan beïnvloeden. Gaan wij verdwalen?? De oudgedienden rakelen anekdotes op en om 20.45u gaan wij op (het zo zeer door mij verlangde) pad. Maar eerst even langs de op winkelcentrum Stokhorst nog geopende C1000. En daar worden tot mijn opperste verbazing uit de diepvries(!) allerlei van die oranje pakken MORA frituurzaken aangeschaft. Maar wie heeft er in Godsnaam een uitvouwbare friteuse meegnomen? Dat blijft duister.
Wij vertrekken en worden door de routebeschrijving het Hoge Boekel bos in gestuurd ten oosten van de Noord Esmarkerrondweg. Al snel is het aardedonker en verneem ik het spookachtige “OEHOE” geluid van monsterachtige nachtvogels. Hebben de SOS’ers wellicht kattenogen want ik zie echt helemaal niets meer in dit donkere bos! Half struikelend over afgevallen boomtakken en glibberend over de vochtigsmeuïge bosgrond volg ik gedwee en bescherm mijn ogen met half opgeheven arm tegen uitstekende boomtakken.
Op miraculeuze wijze wordt dan de plek gevonden met de plank over de sloot. Daar worden ook kleine glazen potjes gevonden waarin een zogenaamd 3D Oleaat wordt aangetroffen. En daarna ontrolt zich een scenario waar de oudejaarsconference van Youp van ’t Hek bij verbleekt. Het begint er mee dat Sjoerd de “gebruiksaanwijzing” bedachtzaam voorleest en die hij laat volgen met de hartgrondige opmerking “dat hij er niets van begrijpt”! En dat begrijp ik dan weer niet. Ik bevind mij toch bij een gelouterde groep scouts?
Er volgt een hilarisch half uur waarbij de inname van de meegenomen blikken bier verondersteld wordt mee te helpen aan de oplossing. Ik pas overigens, want bijna 12% kan vreemde dingen met je bewerkstelligen. Afgesproken wordt dat wij het probleem in gezamenlijk en constructief overleg op gaan lossen. Zo werpt Simon zich belangeloos op om op dit godverlaten en stikdonkere asfaltpaadje het verkeer te regelen. En ik mag mijn vlijmscherpe mes ter beschikking stellen om de overbodige stukjes A4 van het oleaat af te snijden.
Al snel wordt er om de noodenveloppe geroepen maar het zijn vooral Sjoerd en Eddie die doorzetten en uiteindelijk tot de oplossing komen. Wij kunnen de route vervolgen. De groep zet er een moordend tempo in en ik vrees (nu al) dat mijn voetzolen dit niet aankunnen. Kort na de feeëriek verlichte Lonneker molen kunnen wij ons laven aan de chocomel (en Glühwein) bij de uit het niets opgedoemde post van de familie Harold Versteeg. Wij blijken de laatstgearriveerden. Om 23.15u gaan wij weer verder. Sterrenlichtjes prikken door bladerloze boomtakken en…. is het dus droog. En weer worden er wat blikken Kanon aangesproken. Ik vind het prachtig maar sla toch maar weer over. Wij volgen een fotoroute en die lijkt het pad te volgen van een mij bekende mountainbikeroute.
Desondanks blijken wij om 00:10u toch echt verdwaald want wij staan op de Vanekerstraat. Dat is kort voor het buitengewoon Spartaans ingerichte eindlokaal Lambarene waar ik zonder verdere omwegen om 00:50u eindelijk weer even kan gaan zitten. Aan één van de wanden hangt een dartboard. Gaan mijn (toch weer zere) voeten het morgen volhouden? Het wordt nu tijd voor mijn (bescheiden) zakflaconnetje Jachtbitter.
Ik ga wat delen maar zie dan uit diverse rugzakken o.a. dikke vette flessen met Twents Kuiernat en Sonnema Berenburger tevoorschijn komen. Daarnaast wederom Kanonnen en ook Grimbergen Dubbel. Deze keer sluit ik mij aan want een Grimbergen zal mijn nachtrust ten goede komen. Snoep, snaai, chips, harde worst en groene flesjes Grolsch gaan rond. Ademloos luister ik naar de sterke verhalen. Om 02:20u worden de eerste luchtbedden met een snerpend elektromotortje(!) opgepompt terwijl dartpijltjes er vlak langs gegooid worden! Ik ga nu ook (proberen te) slapen maar het blijft nog lang rumoerig, zelfs nadat het licht al uit was. Jachtbitter, Grimbergen en Kanon hielpen mij niet want ik doe geen oog dicht in mijn te dunne slaapzak die op een te dun matje ligt.
De Snertige Zaterdag
Om 08:00u wordt er op het clubhuis gebonkt want er moet bij buurman voetbalclub Achilles gevoetbald worden en een fout geparkeerde scoutauto moet weg. Drie kwartier later gaat het licht aan en kort daarop laat Johannes streng weten dat de laatsten die uit hun slaapzak komen belast worden met corvee. Ewout en Sjoerd zijn de lul. De ochtend gaat verder traag en ik kom tot de ontdekking dat ik vannacht ergens onderweg mijn regenponcho moet hebben verloren. Het drukt mijn stemming want de weersverwachtingen zijn abominabel. Desondanks laat ik het ontbijt mij smaken. Lekkere dikke plakken kaas op een dubbele boterham en een warme mok koffie er bij. Het wordt bedrijvig rond het clubhuis en tot mijn verbijstering breekt de zon door.
En opeens zie ik dat er aanstalten tot vertrek worden gemaakt. Ik mag niet achterop raken en gehaast zwaai ik mijn rugzak om. Daarbij komt mijn camera met een harde bonk op de grond te vallen. Om 11.15u gaan wij dus weer op pad en volgen aanvankelijk het mij vertrouwde mountainbikepad. Wij gaan over het terrein van de Universiteit Twente en bij het verzonken kerktorentje wil ik een fraaie foto van de groep maken. Maar daar blijkt mijn camera door de eerdere val niet meer te functioneren.
Met wat wrikken en wringen krijg ik de lens weer aan de praat en kan nog slechts handmatig scherp stellen. Wij komen bij het stadion en daar gaat het gerucht dat de leiding een vervelend welpje in het water heeft gegooid! Het ventje staat er beteuterd bij en krijgt bliksemsnel allerhande (reserve en meerdere maten te grote) droge kleding aangetrokken. Hij kan er gewoon mee verder. Over de pas geopende Fietssnelweg F35 komen wij bij de uitkijktorens van het retentiegebied Kristalbad achter de IJsbaan. En daar blijken de routeaanwijzingen niet 100% correct, want Noord West is verwisseld met Zuid West.
Wij lopen wel goed maar ook fout, goed fout dus. Ik red een paniekerig padvindstertje het leven want die was tot aan haar knieën in het drijfzand(!) weggezakt. Het meisje is mij dankbaar. Wij duiken na de fietsbrug over het Twentekanaal de buitengewoon fraaie achterafpaadjes van Twekkelo in. Die kronkelen langs verstilde boerenerven met half ingestorte boerenschuren. Om 13.15u arriveren wij bij het Johanneskerkje en net dan valt er een stevige bui. Gelukkig kunnen wij schuilen onder de overkapping voor de ingang van het kerkje. Maar daar moeten wij plaats maken voor de (overwegend van een rollator voorziene) bezoekers die een Kerstdienst gaan bezoeken.
Roel en Simon blijven onverstoorbaar doorgaan met hun bakactiviteiten en wordt het mij duidelijk dat niet alleen die inmiddels ontdooide diepvrieshamburgers van Mora de pan in gaan, maar ook plakken baklever en zelfs eieren. Het is feest want tevens staat er een dampende pan erwtensoep op ons te wachten. Ik krijg mijn buik kogelrond! En er wacht mij ook nog een verrassing want Jeroen Koch presenteert mij mijn zwarte poncho. Die heeft een scout ergens onderweg gevonden en heel attent meegenomen. Ik ga hem deze dag niet meer nodig hebben.
Om 14.15u gaan wij weer verder en een kwartier later is er (lichte) paniek want zitten wij wel op de goede “achterstevoren gepresenteerde fotoroute”?? Op miraculeuze wijze (Gerard Spit) vinden wij het goede spoor en verkrijgen een prachtig uitzicht over de omgeving vanaf de 20 meter boven NAP gelegen afvalberg van Boeldershoek. Daarna langs de Zuivelhoeve en vervolgens over de onverharde en naar koeienpoep ruikende paden door de weilanden. Om 15:40u arriveren wij bij de knaksenpost. Ik mag weer even zitten, heerlijk. De zon verdwijnt scherp schijnend heel langzaam achter de bomenpartijen aan de horizon.
Het is 16:00u als wij weer verder trekken. Gerard Spit leidt ons via een “short cut” richting eindlocatie en al snel roept Roel “…is het nog ver…?” Er resten ons nog slechts honderden meters, maar het worden wel de zwaarste, want wij trekken langs de vers aangelegde boorden van een beekje. En daar zakken wij tot onze enkels in de zuigende modder. Het heeft een verwoestende invloed op mijn nog gisteren glimmend opgepoetste halfhoge hike schoenen. En met Eddie krijg ik toch wat te doen want hij zakt met zijn tot dan toe in zijn lage schoenen perfect droog gehouden voeten eveneens veel te diep weg. Volgens Gerard Spit bevonden wij ons op het zogenaamde “blote voeten pad” van Landgoed Algoed. Daar bereiken wij om 16:30u de eindlocatie. Sfeerlichtjes branden, net als prettige warmte afgevende vuurkorven en Zweedse fakkels.
Boerenkool!
Ik trek mijn geblubberde schoenen uit en zoek een plaatsje aan de oudertafel om nog even gezellig na te kletsen. Tegen 18:00u ontstaat er onrust. Johannes steekt de stiltevuist omhoog maar het duurt even voor het zo ver is dat hij verstaanbaar aandacht kan vragen om het kookteam Ingeborg, Alice en Jos (die met een betonmixer de boerenkoolstamppot bereidde) te bedanken. En na het traditionele, overluide gezamenlijk uitgeroepen HAPHAPHAPBIKKERDEBIKBIK EEEETSMAKELIJK kan er opgeschept worden.
Ik ben de allerlaatste die wat op zijn bord krijgt en ik heb weer geluk want het zijn tevens de aller-, allerlaatste spekjes die ik opgediend krijg. En deze keer weer een heerlijk vanille, chocoladevla toetje tot besluit. De uitzonderlijke rust en stilte die ik zeker in het laatste gedeelte van deze wandeling heb ervaren staat in schrille tegenstelling tot de rumoerigheid in de eetzaal.
Het contrast is groot maar leidt er toe dat ik met grote voldoening terugkijk op het wandelavontuur. Tot slot dan nog een prachtige, op hoogglanspapier afgedrukte fotokerstgroet van Scouting ’t Volbert (want aan mouwemblemen wordt definitief niet meer gedaan) en daarna kunnen wij opgehaald worden. Dik 20:00u ben ik weer thuis en nadat ik het bord, mok en bestek in de vaatwasser heb gedaan gun ik mij een zeldzaam smakelijke Rochefort nummer 10. Een met het Kanon van Grolsch vergelijkbaar biertje wat % alcohol betreft. Het maakt mij dromerig en ik kom tot de overtuiging dat het Scouting ’t Volbert wederom gelukt is om een fantastisch, bijna niet te overtreffen evenement te organiseren.
