Onze kersthike posthouder Jan Riedeman geeft jaarlijks zijn beleving van de kersthike weer. Dit jaar weer een mooi verhaal over lekker eten en verdwalende welpen.
De Kersthike 2008 van Scouting ’t Volbert
Maandagavond 2 december 2008 ging bij mij de telefoon. Aan de andere kant begon een charmante damesstem tegen mij te praten. Eerst na enige tijd kreeg ik in de gaten dat ik werd uitgenodigd om samen met de ervaren scoutvader Raymond Schrave post 2 te gaan bemannen van de Kersthike 2008 van ’t Volbert. Toen werd het mij ook gewaar dat ik Jorieke Drent aan de telefoon had. Tjonge, wat was de tijd gevlogen! Nog maar “kort” geleden stonden Raymond en ik als posthouders aan de rand van erve Assink ter hoogte van de Buurserbeek bij Eibergen. En nu was het dan alweer een jaar later. Ik vond het een hele eer dat wij gevraagd werden en ik ging er van uit dat wij ons vorig jaar dus keurig van onze taak hadden gekweten. Ook nu was ik van plan om weer het uiterste te geven en zo mijn bijdrage aan een geslaagde Kersthike te leveren. Dan volgt nog wat intensief e-mail verkeer, waarna Raymond en ik de overtuiging krijgen dat alles weer op zijn pootjes terecht gaat komen. Vooral omdat er geluisterd lijkt te worden naar onze wens om eindeloos veel blikken (erwten)soep te verstrekken.
 
De meeste scouts worden dan al op vrijdagavond 12 december 2008 bij de Oostendorper Watermolen nabij Haaksbergen verwacht. Het is een prachtig stabiele winteravond en het regent of sneeuwt niet. Buienradar had dat al voorspeld en ook de volgende zaterdag zouden wij volgens deze website van neerslag verschoond blijven. Deze keer staat er een volronde maan aan de hemel, die zo al een sfeervolle bijdrage aan de start levert. Tegen 20.00u arriveren mijn zoon Bas en ik. Er worden al berekeningen op stafkaarten uitgevoerd waar het eindpunt van deze avond gevonden moet worden. Het is een vrolijke chaos met allerlei schitterend glimmende feestelijk lichtjes en ze zijn er weer allemaal. Al die enthousiaste scoutingkoppen! Ik ontwaar zelfs Eddie, die vorig jaar afscheid als leiding heeft genomen. Speciaal voor deze Kersthike is hij weer even terug in Enschede. Hij wandelt nu dus mee als SOS. Deze keer geen toespraken van Simon en Jorieke zoals vorig jaar het geval was. Van de leiding ervaar ik dat er deze keer per groep voortgangscontrole gehouden wordt op de volledigheid van de samenstelling van de groep. Zo kan op het eindpunt vastgesteld worden of er tijdens de nachtelijke wandeling niemand verdwaald is geraakt. Ik maak nog wat foto’s en successievelijk slokt de donkere corridor die gevormd wordt door de hoog opschietende kale bomen en het zwarte asfalt de verdwijnende groepjes op. Ik geef mijn zoon Bas toch maar mijn sjaal mee want het is best wel koud met temperaturen rond de nul graden. Ik vertrek dan weer naar huis waar ik nog een gezellig verjaardagsfeestje te vieren heb bij een kennis. Mijn bijdrage wordt pas morgen gevraagd.
 
De volgende ochtend breng ik alles in gereedheid voor mijn inzet van deze dag. Ik had een checklistje opgesteld van wat ik allemaal vandaag nodig zou hebben. Dat pakte ik ook in mijn rugzak maar dat moet je natuurlijk niet doen. Zo’n lijstje is er om te checken en dus haalde ik het weer tevoorschijn om tot de ontdekking te komen dat ik een belangrijk detail was vergeten: BORD, MOK EN BESTEK! Zonder deze accessoires zou de boerenkool niet goed tot zijn recht komen en ik pak die zaken alsnog in mijn rugzak. Ruim op tijd fiets ik dan vanuit Glanerbrug naar Raymond in de Lipperkerkstraat. De zon staat laag aan de ochtendhemel en belicht op uiterst sfeervolle wijze de melkwit beijzelde weilanden langs de Gronausestraat. Wat een fantastisch prachtig begin van deze dag. Uit een enorme machine tovert Raymond dan een buitengewoon smaakvol kopje cappuccino. De lekkerste die ik ooit in mijn leven gehad heb. Dan pakken wij de spullen in de auto en rijden moeiteloos via de A35 naar onze post nummer twee kort achter Beckum. Daar pakken wij weer alles uit en creëren met behulp van het meegeleverde dekzeil een windschermpje. Daarachter dan een campingtafeltje met gasbranders met daar weer op de pannen. Die zijn dus nog leeg en wij wachten op de blikken met soep. Ruim op tijd worden die door Jeroen Koch bij ons afgeleverd en volgens mij hebben wij (meer dan) genoeg. Al snel staat de erwten- en tomaten crèmesoep te pruttelen en kunnende wandelaars zich melden. Dan merken wij dat de lucht betrekt, de zon verdwijnt en………….. de wind gaat draaien! Wij wijzigen de opstelling van het windscherm, maar mijn grote angst is dat daarbij de pannen met soep om gaan omvallen. Dat gebeurt gelukkig niet. Het wordt nog een tikje kouder en dan arriveren de eerste wandelaars. Het zijn de SOS waaronder Eddie, Gerard Spit en Rick Deurnink. Rick heeft nu eens niets van doen met de organisatie en het bezorgt hem een wat apart gevoel. De SOS hebben een kruispunten- en een kompas(!) route gelopen. De eerste mokken soep worden uitgeserveerd door Raymond. Om 13.00u duiken er vanuit de weilanden allemaal padvindsters en R&S op. Ook mijn zoon Bas. Die trekkebeend wat want hij heeft wat moeilijkheden met zijn knie (en mag daarom zijn rugzak bij mij achterlaten). Raymond krijgt het druk met zijn pollepel. Ik neem weer sensationele zaken waar zoals een wat luchthartig in een rugzak opgeborgen broodmes dat uiteindelijk met de scherpe punt dwars door de stof heenprikte en de draagster bijna in de rug stak!! Ook arriveert dan het groepje leiding waaronder de altijd opgewekte en positieve Ron en Simon. Zij smijten hun rugzakken gewoon over de sloot naar de overkant.
 
Martijn Hendrikx roept zijn welpen bij elkaar en hij wijst hen op het belang van het routeboekje. Ik vang op dat hij hen de kneepjes gaat bijbrengen hoe je met behulp van de aanwijzingen een foutloze route kunt lopen. Met de welpen gaat het dus helemaal goed komen (denk ik dan nog). Het is nu gezellig rond de soepketels en ik beluister de bewonderenswaardige en enthousiaste verhalen. Alles vertrekt weer via het zich langs statige bomen kronkelende bosweggetje dat onderdeel uitmaakt van het Altena Voetpad op landgoed Twickel. Het maakt indruk op mij als ik zie dat de rugzakken met een heel aparte techniek op soepele wijze en in één vloeiende beweging in positie worden gezwaaid. Tenslotte is het voor ons dan wachten op de verkennergroep van 12 scouts, waaronder de zoon Joster van Raymond. Die arriveren net op het moment dat ik een stukje ga lopen om mijn voeten weer warm te krijgen. Het is 14.02u en zij houden zich keurig aan de uitgestippelde route en maken geen doorsteek dwars over de eilanden. Ook deze bikkels kunnen wij voorzien van een warme kop soep. Joster informeert dan bij mij tussen de bedrijvigheid door naar de vervolgroute en ik antwoord bevestigend als het eindpunt volgens hem het in de buurt gelegen “familiekamp” is. In al mijn onschuld ga ik op dat moment echter volledig onbedoeld diep ingrijpen in het verdere verloop van de middag van deze scouts. Zij verdwijnen om 14.45u ook via het bospad en dan is er EINDELIJK soep voor Raymond en mij. Daarna ontmantelen wij de post en laden alles weer in de kofferbak van Raymond zijn Volvo. Wij drukken elkaar de hand: ook dit jaar hebben wij alles weer tot een goed eind gebracht en dat stemt ons dus tevreden. Wij stappen in de auto en als bij toverslag verdwijnen onze koude tenen. Heel opvallend. Bij het “familiekamp” achter Bentelo laden wij de troep weer uit en net op dat moment rijdt een blinkend blitse rode automobiel voor. Op de bijrijderstoel zit Bas. Hij heeft post 3 nog gehaald maar moest de laatste vijf kilometer met een zere knie opgeven. Raymond en ik krijgen binnen een kopje koffie aangeboden. In het gebouw zijn de voorbereidingen voor de boerenkoolmaaltijd in volle gang. Om 16.00u arriveren de SOS en kort daarna de R&S. Dit jaar zijn er 120 deelnemers. Meer dan ooit! Dan blijkt via een mobiel telefoontje dat de verkenners verdwaald zijn. Hoe kan dat nu? Om 17.00u haalt Harold Versteeg de groep op en krijg ik te horen dat Ãk(!) de verkeerde aanwijzingen heb verstrekt. Ik schrik en dan moet ik bekennen dat ik weliswaar de juiste eindlokatie voor ogen had maar dat ik die dus abusievelijk met “familiekamp” Bentelo in plaats van “weekendkamp” Bentelo heb benoemd. Maar goed, het neemt niet weg dat de scouts met behulp van hun route aanwijzingen gewoon op deze eindbestemming hadden moeten arriveren. Gelukkig wordt de pijn voor mij wat verzacht doordat de groep welpen onder leiding van o.a. Martijn Hendrikx echt verdwaald zijn. Om 17.50u wordt de boerenkool buiten afgegoten door de sterke mannen Jeroen en Rick en Jorieke klimt binnen bovenop een tafel. Zij vraagt om een minuut stilte voorafgaand aan de maaltijd “voor diegenen die het nodig hebben”. Na 20 seconden is die minuut voorbij en na een werkelijk oorverdovend “HAP, HAP, HAP, BIK, BIK, BIK” wordt de boerenkool om 18.10u zonder de nog steeds verdwaalde welpen uitgeserveerd.
 
De leiding zingt minutenlang een werkelijk prachtig lied waarvan ik alleen de tekst “bovenop een berg, oei,oei, oei en hali halo” meekreeg. Het is echt FEEST en zo bereikt deze dag dan zijn ultieme hoogtepunt. Gelukkig arriveren dan net op dat moment de welpen, waar bij een ieder de vermoeidheid van het gezicht afstraalt. Zij worden joelend ontvangen en kunnen nu dus ook hun welverdiende bord boerenkool met worst en spekjes ophalen. Na de maaltijd mag een welp ons allemaal op een spekje uit een grote zak trakteren omdat hij (bijna) jarig is. Hij mag op tafel staan en wordt overdonderend toegejuicht. Hij is er beduusd van. Ook kok Bill Boerrigter wordt met luid geroffel op de tafels hulde gebracht voor weer een grandioze maaltijd. Tenslotte dan Jorieke weer de tafel op om ons op de afwas te wijzen, maar daar hebben wij als posthouders even geen boodschap aan want wij stoppen alles gewoon heel praktisch in een plastic tas. Die afwas komt thuis dan wel.
En dan is voor ons alles weer voorbij. Wij kunnen weer naar huis. Ouders druppelen binnen om hun scouts weer op te halen. Dit jaar was er geen spektakel in de vorm van bijvoorbeeld rivieroversteken met behulp van een touwbrug of een vlot. Wellicht een ander keer. Het neemt niet weg dat ik het volledig eens ben met de tekst die deze keer op het door Jeroen Koch uitgereikte mouwembleem staat te lezen:
KERSTHIKE 2008 SUUUPERMOOI !
